Weer met hond Pia in de trein, nu tijdens de schoonmaakstaking. Schoonmakers willen meer geld voor meer werk in kommervolle omstandigheden. Tachtig wc's schoonmaken in een nacht. Als ik mijn koffie op heb, vis ik de reeds in het uitpuilende afvalbakje gepropte bekers eruit en voeg de mijne toe. Het lukt het geheel weer in de bak te krijgen. Ik bekijk de treinvloer: wat kranten, de eeuwige plastic zakken, losse blaadjes. 'Het valt hier heel erg mee', zeggen de overburen, 'hiernaast is het veel erger met overal lege blikjes bier en zo'.
Waarom, vraag ik me af, nemen wij zelf in de trein geen plastic zak voor ons afval mee. In Japan schijnen ze dat heel gewoon te vinden.
Mijn hond ligt op de vloer. De overburen - grote dikke mensen - wringen zich in bochten om niet op haar te trappen. Zo gauw het kan, gaan ze ergens anders zitten: 'We gaan u verlaten'.
Na de overstap in Zwolle bevinden we ons opeens in een schone trein. Er zullen toch geen stakingsbrekers ingezet zijn, denk ik bezorgd. Hondlief ligt weer uitgebreid op de vloer. Ik heb zorgvuldig een plaats uitgekozen bij de trap van deze bovendekker. Mensen stappen over haar heen als ze het gangpad doormoeten. Ik bedenk dat deze plek niet zo handig is. En ja hoor, prompt trapt iemand op de hondenstaart. Hondlief geeft een kreet van pijn en schiet overeind. De vrouw schiet in een ongemakkelijke lach en loopt door. Achter haar loopt iemand die omkijkt.
