Afgelopen zaterdag was ik op de presentatie van de nieuwe bundel van Hedwig Selles Wie hier binnentreedt. Verschenen bij de Antwerpse uitgeverij Vrijdag, maar door Piet Gerbrandy ten doop gehouden in het Boekenhuis Zwolle.
Laat varen alle hoop, dicht je automatisch Dante's Inferno achterna als je Wie hier binnentreedt in je handen hebt. Zo niet Selles: 'Wie hier binnentreedt doet eerst een wens', is de titel van het eerste gedicht. Heb je je wens gedaan en ben je eenmaal de deur door, dan valt werkelijk alles van je af en kun je je volledig open stellen voor het vitale drama dat Selles je met grote voortvarendheid en de nodige zelfspot toont. Zo kom je niet alleen in Jungle terecht: 'Ik had een stukje regenwoud gehuurd, het laatste dat er was', maar ook in Mesopotamië. Niet alleen bij Waterschepselen, Angry birds en Inhalige vliegen, maar ook bij de Zuster van Winnetou: 'Het is zomer/maar nog niet de moeite waard om verliefd te worden/een beperking die beschermt/ tegen een roofdier met de goede manieren.'
Ik citeer uit Gerbrandy's mooie inleiding:
'Dat is een constante in de bundel, waar een stem zonder illusies, doordrongen van de eindigheid van het leven, maar met des te meer warmte, zoekt naar liefde en betekenis in een wereld waaruit God zich heeft teruggetrokken (‘daarboven is er niets’) en de beste vrienden soms honden, vleermuizen en ganzen zijn'.
Hond mocht ook mee
'De hond bind ik aan een paal/terwijl ik me door dit liedje loods'
'De hond bind ik aan een paal/terwijl ik me door dit liedje loods'
(Vinex Vallei)
