Uit de biografie van Bart Slijper over
Kloos
‘De schim
van zijn vriend houdt nog lang grip op het leven van Kloos. Dat was al begonnen
in de nacht na Perks sterven, toen er volgens Kloos zachtjes op zijn deur
geklopt werd. Drie uur 's nachts, niemand te zien, zijn hospita weet van niets.
Pas de volgende dag herinnert hij zich een afspraak met Perk van anderhalf jaar
eerder, dat degene die het eerst zou gaan, de ander zou waarschuwen mocht er
leven na de dood zijn'. (p. 99)
Nogmaals (3) Kloos, nu over een
bespreking van Albert Verwey in De Amsterdammer (1882, Verwey is nog maar
zestien, Kloos noemt hem 'zoo'n jong kuikentje'): 'Maar je zinnen blijven niet
in de maat: geen flinken golfslag, maar een goot die overloopt: je doet net als
een kind, dat zijn eigen kopje vol wil schenken, je morst nog te veel buiten
het kopje (...). Ben je nu boos?' (p.114-Bart Slijpers bevlogen Kloosbiografie).
Verwey blijft onverstoorbaar. Je kunt het tenslotte heel wat slechter treffen met je recensent. Overigens mogen leerlingen van Schrijvervakscholen in den lande wel blij zijn met de aandacht die docenten in hun lessen geven aan genuanceerde feedback. Hoewel, bij nader inzien vind ik dit toch treffende genuanceerde, positieve feedback, ook jegens de tere dichtersziel. Goed lezen!:-)
Verwey blijft onverstoorbaar. Je kunt het tenslotte heel wat slechter treffen met je recensent. Overigens mogen leerlingen van Schrijvervakscholen in den lande wel blij zijn met de aandacht die docenten in hun lessen geven aan genuanceerde feedback. Hoewel, bij nader inzien vind ik dit toch treffende genuanceerde, positieve feedback, ook jegens de tere dichtersziel. Goed lezen!:-)
Onweerstaanbaar geestig is Willem Kloos
ook in zijn woede: tegen Albert Verwey (1888): 'Je behoeft mij niet meer te
schrijven: ik zal het jou ook niet doen: en vergaderingen kan ik van de week
niet bijwonen, want ik heb geen geld om over te komen. Ik schrijf dit niet in
een voorbijgaande stemming, want ik ben sinds 24 uur gewoon razend. Overkomen
behoef je niet: dat zou de boel maar erger maken. Laat me maar verrekken.'
Als Jacques Perk sterft, hij is pas 22,
hoort zijn vriend (en dat laten we hier in het midden) Willem Kloos 's nachts
zachtjes op de deur kloppen. 'Drie uur 's nachts, niemand te zien, zijn hospita
weet van niets. Pas de volgende dag herinnert hij zich een afspraak met Perk
van anderhalf jaar eerder, dat degene die het eerst zou gaan, de ander zou
waarschuwen mocht er leven na de dood zijn'. Af en toe weet Kloos' biograaf
Bart Slijper ons bloedstollend mee te voeren.
Bedankt Bart Slijper voor deze fijne en vervrolijkende staaltjes Kloos.,
