Moskou (8)

Visum voor Rusland aanvragen

Dochter werkzaam op de ambassade in Moskou had door de telefoon gezegd dat ik bij het Russisch consulaat aan de Scheveningse weg eerst op een grote, donkere Rus zou stuiten dat-ie geen woord Engels, laat staan Nederlands sprak maar dat ik hem gewoon het briefje van de Russische consul in Moskou onder de neus moest drukken dat ze had gemaild en dat ik dan zo door kon lopen, niet in de rij hoefde te staan en dat ik ook niets hoefde te betalen voor het visum.

Dat is het voorrecht van familie, had ze gezegd.

Het consulaat is een wit pand met bij de voordeur een pijl die naar een gesloten groen geschilderd hoog traliehek met bel verwijst. Als ik bel komt uit een microfoon een stem die iets in het Russisch zegt. Ik gok en zeg visum aanvragen. Het hek gaat open. Ik kom op een binnenplaats waar onder een afdak een lange rij stoelen staat, het ziet er vreemd uit. Links is de deur van de ingang en eenmaal binnen zie ik achter een loket inderdaad de Rus. Hij stuurt me door een gang naar achteren. Ik beland in een tamelijk kleine ruimte met rechts twee loketten en tegenover me ook twee.

Boven de loketten zijn nummers aangebracht. Voor loket 1 staat al een hele rij mensen. Met de opmerking over het niet wachten van dochterlief in het achterhoofd loop ik op het dichtstbijzijnde loket met een 4 erboven af en steek mijn je consul-briefje in de lucht. Dat werkt jammer genoeg niet en het Russisch van de vrouw achter het loket versta ik niet, ook niet als ze haar microfoon aanzet. Ze wijst naar het volgende loket. Daar zit hetzelfde typet vrouw: bleek, bril, keurig, stug. Ze haalt het briefje onder het loket door, bestudeert het, schuift het terug, zegt iets en wijst naar loket 1. Daar sta ik dan. Niemand reageert en ik voel me al bijna in Rusland: je snapt niks, kan niks vragen, moet wachten. Ik staar een tijdje naar de curieuze tekst op de wand: Dear Sirs, The Consulair Department is not responsible for the mistakes that were not pointed out before your departure.

Maar kijk, heel langzaam komt er beweging in de rij. Achter loket 1 zit een vrouw die Engels spreekt, achter loket 2 een jongeman die ook al Engels spreekt. Zij behandelen onze visumaanvragen. Wij, dat zijn aardig wat Russen trouwens met benijdenswaardig weinig taalproblemen. Het in ontvangst nemen van onze paspoorten, visum aanvragen en Ruslandverklaringen schiet trouwens niet erg op: de vrouw en de jongeman bestuderen computerschermen, ook die van elkaar, overleggen, verrichten onduidelijke handelingen of staan op om de ingenomen paspoorten ergens achterin de loketruimte op een stapel te leggen. Soms staat de vrouw achter loket 3 op om mee te helpen. De hele tijd denk je het ergste.

Bij loket 1 staat een grote vrouw in pak met sterke plusbrillenglazen en een heleboel paspoorten in haar handen. Ze blijkt Nederlandse en het lijkt erop dat ze daar staat om ons te helpen, tenminste als je haar toon als zodanig opvat. Blijf je daar staan, snauwt ze me toe als ik aan de beurt ben. Ik haal mijn plastic mapje met papieren te voorschijn en wil er paspoort, visumaanvraag en Ruslandverklaring uithalen maar ze graait het al uit mijn vingers: het is te dik en het plastic moet van het paspoort af; vervolgens schuift ze maar de helft van de Ruslandverklaring onder het loket door. In de rij voel ik solidariteit met de barse vrouw opkomen.

In ruil voor het paspoort krijg ik uiteindelijk een briefje waarmee ik me bij loket 3 moet vervoegen, de vrouw erachter plaatst rode streepjes en schuift het door naar loket 4. Cash desk staat daarboven. Ik hoef niet te betalen.

Tussen twaalf en een moeten we allemaal terugkomen om het visum op te halen, voor twaalven willen ze je hier niet zien. Maar dan gaat alles ook behoorlijk vlot. Als we weer naar buiten willen, blijkt het hek gesloten, niemand kan eruit of erin, waarom is onduidelijk. Zo staan we een poos. Raar.