Geen hond die me deze keer vergezelde in de trein naar Den Haag, maar wel weer het nodige aan de hand onderweg. In de coupé (helaas geen stiltecoupé) zat al vanaf Groningen Yvonne die naar Utrecht ging. Yvonne was vrijwel aan een stuk door aan het bellen. Ze sprak met een zachte maar o zo indringende stem die ze intiem opzette en waarin veel ‘enne’s ‘, doei’s en OK’s voorkwamen. Vooral de uithalen daarbij maakten op mij een nogal autoritaire indruk, een effect dat nog versterkt werd door haar in panterprint bedrukte laarzen. Yvonne was klein van stuk, Indonesisch type en groepsleidster. Ze ging ’s middags in Utrecht een groep leiden en belde die in de coupé in zijn geheel af, wat toch zo’n vijftien telefoontjes moeten zijn geweest. Tussendoor werd ze ook gebeld door groepsleden die ziek waren die dag en afzegden en ook nog door iemand die in de zaal bleek te staan waar de bijeenkomst zou moet gaan plaatsvinden en instructies vroeg. Yvonne verstrekte die door tenminste drie andere telefoontjes te plegen: nee hoor er komt zo iemand bij je, ik bel er wel even achteraan en dan bel ik jou weer terug. Ja het is in de groene zaal , naast die oranje waar we de vorige keer zaten. Dit ging tot Utrecht zo door. Niemand in de verder o zo rustige coupé nam er aanstoot aan, iedereen keek in zijn boek of krant of op zijn laptop. Er was niets aan de hand. Ik keek oplettend rond. Was ik onverdraagzaam? De vrouw tegenover mij die met haar schoen steeds tegen mijn tas aanstootte zodat die weer tegen mijn schoen aanstootte las een boek van Zafon. Ze had een groot ingezwachteld been met een panty erover. In de panty zat een brede ladder. Bij Assen was ze tegenover me gaan zitten toen de plaats daar vrijkwam want niet alleen haar been was groot, ze was het zelf ook. Zo dat is beter, zei ze.
Ben ik onverdraagzaam?
De sociaal wetenschapper
Bas van Stokkom schreef het boek
Wat een hufter (Boom) met de leuke ondertiteling 'ergernis, lichtgeraaktheid en maatschappelijk verruwing’. Hij zegt daarin veel behartenswaardigs maar ook dat het allemaal aan onszelf ligt als het gaat om de verhuftering. We houden niet meer aan wat voor gebod of norm dan ook, we rijden massaal door rood licht omdat we zelf wel bepalen aan welke regels we ons wensen te houden. En niemand die ook maar iets controleert. Verloedering is volgens Van Stokkom het gevolg en verloedering leidt weer tot gevoelens van onveiligheid, onbehagen en ontevredenheid. We trekken ons nog meer terug op onszelf maar zijn tegelijk uitermate gevoelig voor ergerlijk gedrag van anderen. Aldus van Stokkom in een bespreking van zijn boek in het Dagblad van het Noorden (18-12-2010).
Van Stokkom, dezelfde die indertijd in PowNews nog voor ‘Hufter’ werd uitgescholden. Toen hij zijn boek presenteerde.
Op
http://www.dumpert.nl/ meer hierover. Een knap staaltje hedendaagse interviewtechniek dat zeer geschikt is als casus in alle journalistieke opleidingen. Arme domme Van Stokkom. Voorlopig diep onder de dekens blijven lijkt mij de enige oplossing (het filmpje dateert al van september).
Maar ben ik nu onverdraagzaam of niet!
