dinsdag 20 oktober 2020

Message aux terriens/Bericht aan de aardbewoners


Hieronder het gedicht Message aux terriens. Ik las het op de achterkant van La Libération, september 2018. Het is een woedend gedicht; ik las het toen ik over de Pyreneeën vloog, op weg naar huis. Ik kwam van mijn dochter die zomers hoog in de Pyreneeën woonde en werkte en die nu niet meer is. Door Covid-19 heb ik mijn kleindochter al meer dan een jaar niet kunnen zien, tot twee keer toe werd een reis gecanceld. Woedend, het hoort niet maar dat ben ik ook, daarom het heb ik Michels Polnareffs boodschap vertaald.

Bericht aan de aardbewoners
Ik heet Aarde
En jij … Jij kent zelfs de helft van mijn woede niet
Jij doodt mijn bomen, mijn bossen, mijn bijen
Wie ben jij? Jij bent niets.
Je schijnt te vergeten dat zonder mij
Je zelfs niet geboren zou zijn
Aan jouw gebrek aan liefde
Kan ik me nog geen dag verwarmen.
Jij maakt van mijn ijsberen manisch-depressieve beren
Die tussen hemel en aarde drijven
Kijk naar jezelf voordat het ijs smelt
Aardbewoner, kijk naar jezelf …
Stop met graven in mijn ingewanden
Accepteer de zwaarte van je vondsten
Graaf voor mijn part de hemel leeg, en zoek een goed heenkomen
Voordat ik je uitwis.
Ik heet Aarde en Universum
Op een dag is door mij je moeder gemaakt.
Hou op met me te straffen.
Waarom wil je Aarde niet.
Een ‘Aarde … gelukkig’.



Afbeelding kan het volgende bevatten: tekst