Gisteren, het was zondag, zat ik al om kwart voor negen in de trein naar Arnhem. Met mijn hond Pia. Pia maakte voor het eerst een lange (nou ja) treinreis. De trein was uitgestrekt, er leek geen eind aan te komen. Ik zocht een plek helemaal vooraan zodat ik in Zwolle niet zo ver hoefde lopen bij het overstappen. Drie dames hadden datzelfde bedacht. Toen ze instapten wandelde Pia ze kwispelstaartend tegemoet - buitengewoon vriendelijke, gastvrije hond - waarop de stem van een van de dames op luide toon sprak: 'Wilt u die hond wel eens terug roepen, daar houden Wij niet van'. Vooral dat 'wij' was indrukwekkend. Er klonk de macht van de groep in door. De grijze groep in dit geval. Er flitsten opeens talloze andere groepen door mijn hoofd. Er bekroop me een ongemakkelijk gevoel. Ergens begint het, dacht ik. Had ik hier misschien het begin te pakken?
